اولین بار  آهنگی را می شنوی،  چندان هم خاص نیست  از آلبوم های معروف بتهوون که  نیست! ... اما چنان متاثر ت می کند که انگار تو نواختی... شعری میخوانی ،  از دفتر عاشقانه های رابعه نیست، حتی در عین سادگی عمق نوشته های فروغ را ندارد، اما به ناشیانه ترین حالت تو را توصیف میکندگویا که تو سرودی... پرتره ای از کسی که وسط تاریکی درگاه ایستاده میبینی، مردد از رفتن... انگار تو کشیدی... بعضی چیز ها به ظاهر  اولین بار هستند که با آن ها روبه  ر و می شویم  اما مثل آین است  که یه قسمت از وجود ما کنده شده و در آن  قطعه، ان غزل،  آن پرتره جا داده شده... شاید  در زندگی قبلی مان تعلق خاطری داشتیم  به صاحب آن اثر، برای همین است که قسمتی از روح مان را در آن میابیم.... ف. ب 

پ ن : ی آهنگ گذاشتم آون پایین تو امکانات و ب ک آگه بزنید روش پلی میشه... خالی از لطف نیست....